95 lat I LO w Rybniku: Niezwykła homilia księdza Bartłomieja Kuźnika absolwenta Powstańców

Jako maturzysta ’98 mam nadzieję, że tutaj niczego na tej ambonie nie popsuję.

Wielbij duszo moja Pana, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny…

Jeśli ktokolwiek z nas uznał przed chwilą w sercu w czasie czytania tego tekstu: „O tak! Ale to dziś pasuje, ale to jest o mnie i o moim liceum” - to spróbuję rozszerzyć właśnie ten punkt.

Z tego, co nam w tej szkole dano wybierzmy, tylko niektóre skarby, by zawsze można było coś jeszcze dopowiedzieć…

Matematyka

To było przed tygodniem, rozmowa w moim rodzinnym domu z mamą:

- Mamo - ta choinka przed domem jest już chyba za duża i przy wietrze niebezpieczna. Może by ją wyciąć i podarować gminie na przyszłe święta?

- Można, ale pewnie już jest kolejka…

- To się ustawimy… tylko warto by znać rozmiary, mogą o to pytać

- A ile wysokości może mieć ta nasza?

- Sprawdzimy…

- Co? Będziesz wychodził?

- Nie, wystarczy, że mi dasz miotłę i policzymy z twierdzenia Talesa

- A skąd ty to wiesz?

- Ze szkoły, na macie było…

Język polski

Dzięki niemu pokochało się mowę ludzką, absolutne piękno brzmienia polszczyzny, nie da się jej dziś dzięki tamtym lekcjom przegapić. Choćby czytając Izajasza i jego absolutnie mistrzowskie passusy o klasie Miłosza, Herberta, Eichendorffa. Nie da się jej też przegapić w neologizmach tworzonych przez młodzież, zwykle tak celnych, że gitara, że gites, że sztos – choć pewnie znów jestem do tytułu i macie coś nowszego.

Chemia

Pamiętaj chemiku młody wlewaj zawsze kwas do wody…

W kapłańskim życiu zostało po niej chyba najmocniej to, że wciąż się chce sprawiedliwie uzgadniać obie strony równania reakcji, by każdy człowiek miał cząsteczek po równo i że trudno o bardziej ewangeliczny związek niż NaCl - Natrium Chloratum, która jeśli utraci swój smak to czymże ją posolić…?

Biologia

Wiem, że to dzięki niej zawsze podrywam głowę gdy śpiewa wilga, barwa głosu niska, głęboka, czysta jak łza. Bardzo krótkie sekwencje, rozlega się dźwięcznie w koronach naszych lasów. Jak mogłem tyle lat mylić ją z kosami. Bardzo płochliwa, trudna do wypatrzenia. Skrzydła czarne z żółtą plamką u nasady lotek dłoniowych… Oriolus oriolus - powiedziałby Karol Linneusz klasyfikując ją w swych grubych tomiskach.

Geografia

Dzięki niej rozumiem księżyc, przesilenia, kąt nachylenia osi ziemi w stosunku do słońca – o tym zresztą śpiewam czasem na Mszy – „Ty Panie sprawiasz, że zmieniają się pory roku…” (prefacja). To dzięki geografii też wiem, że dwie ogromne skały w parku w Chwałowicach to nie dar górali, ale głazy narzutowe, które przyniosła tu siła lodowca sprzed tysięcy lat.

Muzyka

Dzięki niej – często w trasie radiowa „Dwójka”, daje mi największe wytchnienie i spokój… Z muzyką się też nie rozstałem, bo przyznajmy, że my księża jesteśmy chyba jedną z najczęściej śpiewających w pracy grup „zawodowych”. Mamy ją codziennie w neumach, roi się od nich w Mszale, a na końcu każdej czterolinii genialny znak – custos, a jeśli kustosz to znaczy, że pilnuje. Custos jest zapisany na tej wysokości, co nutka na następnej czterolinii, by śpiewający wiedział czego się może spodziewać za chwilę.

Historia i łacina

Dzięki nim – miłość do sztuki, szczególnie gotyk. Potrafi się dzięki nim rozpoznać, że ten piękny kościół jest zorientowany – że ustawianie ołtarza i całej osi świątyni to wschód. Dzięki temu w pierwszy dzień wiosny i jesieni, kiedy słońce wschodzi dokładnie na wschodzie i zachodzi dokładnie na zachodzie, podnosi się tu do dziś idealnie za ołtarzem i wpadając przez szkiełka witraży oświetla twarze zgromadzonych. Kolorowe światło wypełnia ponownie świątynię pod koniec dnia – dlatego ta rozeta nad głównymi drzwiami, na chórze. Tak chciano i tu w Rybniku, bo ze wschodu na końcu czasów według Mateusza ma przyjść Pan Jezus. A oni chcieli być nawet tak gotowi! Nie inaczej mógł zostać ustawiony o wiele starszy Kościółek akademicki. Stoją równo z bazyliką jak żołnierze. Potem miasta gęstniały i nie do końca się to już udawało.

A język polski i łacina mruczą tu jeszcze o czymś innym – że warto się zorientować w jakiejś sprawie, i że pobrzmiewa tam ten oriens, orient. Zorientować się to chcieć się ustawić na wschód, ku Jezusowi, ku prawdzie. Zorientować się to przecież chcieć wiedzieć jak z czymś było naprawdę.

„O Wschodzie! Blasku światła wiecznego i Słońce sprawiedliwości, przyjdź i oświeć siedzących w mroku i cieniu śmierci! – śpiewamy w te dni w Antyfonie wielkiej Adwentu.

Katecheza

Dzięki niej – jeszcze bardziej spotkałem Boga i księży, którzy byli Mu całkowicie oddani i chcieli być z nami i z naszymi problemami.

Można by tu jeszcze o energii kinetycznej i potencjalnej i o umiłowanym języku francuskim dzięki, któremu mogę dziś nieraz spowiadać i błogosławić Francuzów.

Broń Boże nie chodzi tu chwalenie siebie, ale o chwalenie szkoły i o pierwsze poruszenie w nas tych strun, na których możemy dziś zagrać dopowiadając swoje wspomnienia i pokazując jak piękną i mądrą sprawą jest kształcenie człowieka w profilu ogólnym, jak w nim to zostaje na zawsze, cokolwiek będzie robił.

„Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia…” - śpiewa dziś Bogu spodziewająca się dziecka Maria. Razem z Nią wołajmy – Wielbij duszo moja Pana, za te wszystkie pokolenia, co przeszły przez tę szkołę przed nami, co przez lata żłobiły jej schody, że wgłębienia po ich butach są wciąż widoczne, że w tym wszystkim chodziło właściwie tylko o to, by się nauczyć kochać, jakkolwiek patetycznie to brzmi. Wiedzieli, że uczyć się tego trzeba, bo miłość to niełatwa rzecz, i najtrudniej kocha się tych, którzy tego najbardziej potrzebują.

Wideo: A.Król